Deze praktijk wordt reeds langer toegepast binnen verschillende regionale werkingen van het IC. Omwille van Covid is de nood hieraan sterk toegenomen. In die periode werden de leefomstandigheden van onze leden ernstig verstoord: jobs verloren, gezinsleden ziek, schaarste, weinig zalen beschikbaar voor bijeenkomsten, beperkte mogelijkheden voor openbaar vervoer en reizen, samenscholingsverbod, etc.

Mensen uit onze doelgroep en binnen het verenigingsleven hadden zo erg weinig tot geen vakantiegevoel. Het vakantiegedrag van het overgrote deel van onze lidverenigingen is sowieso al beperkt. Het beetje aan vakantie wat de mensen soms hebben zijn die paar dagen dat ze bij hun familieleden in binnen en/of buitenland (buurlanden) overnachten. Wij zouden eerder spreken van een bezoek, terwijl zij dit ervaren als vakantie omdat ze elders overnachten en eten (ook al is het bij een zus/broer/tante thuis). Mede hierom is er een urgente nood om hun basisrecht op vakantie volwaardig te beleven en zo zich meer mens te voelen.